ఇంటర్వ్యూలో గట్టెక్కి,కంపెనీ నుండి పిలుపు వచ్చేదాకా ప్రశాంతంగా పురానాపుల్ లో పదవతరగతి పిల్లలకి ట్యూషన్ చెప్పుకుంటూ కాలం వెళ్లదీస్తున్న రోజులలో,ఉన్నపళంగా తట్టా,బుట్టా సర్దుకుని జులై 27 న మద్రాసులో ఉన్న తమ శాఖలో చేరమని ఒక మెయిల్ వచ్చింది.ఎపుడు?జులై 23 న.కంపెనీ వారిచ్చిన ఆఫర్లెటర్తో పాటు నేను బ్రతికే ఉన్నట్టు,నేను నేనే అని ఘనత వహించిన గవర్నమెంట్ వారిచ్చిన గుర్తింపు పత్రాలు తీసుకురావాలని ఆజ్ఞ.
నా దగ్గర అప్పటికి ఓటరు గుర్తింపు కార్డు తప్ప ఇంకే అధికారిక గుర్తిపు కార్డ్లూ లేవు.పాస్పోర్టుకి,పాన్ కార్డుకీ,లైసెన్సుకీ,ఇంకా సవాలక్ష కి అప్ప్లై చేసాను కానీ ఒక్కటీ రాలేదు.మెయిల్ చూసుకోగానే ఇంటికి ఫోన్ చేసి విషయం చేరవేసి ఇక తరువాతి రోజు అబిడ్సులో ఉన్న ఆఫీస్ కి వెళ్ళాను పాన్ కార్డ్ కోసం విచారించడానికి.ఈ ప్రక్రియలో ఒక చోట ఇడ్లీ తిని 100 రూపాయల నోట్ ఇచ్చి చిల్లర తీసుకొవడం మరిచిపోయాను.ఈ విషయం నాకు తిరిగి వచ్చేటపుడు ఒక దగ్గర టీ తాగున్నపుడు గుర్తు వచ్చింది.ఆ బాధలో అతనికి టీ డబ్బులు ఇవ్వడం కూడా మరిచిపోయాను.....:).ఇక తరువాతి రోజు ఇంటికి ప్రయాణం.మద్రాసు కి ముగ్గురికి టికెట్ బుక్ చేయాల్సిన బాధ్యత మరో మిత్రుడిది.
ఇంటి దగ్గర మూటా,ముల్లె,పులొహోరా,పెసర గారెలు అన్నీ సర్దుకుని ఇహనో,ఇపుడో బయలుజేరతాము తయారయి ఉండమని ఒక మిత్రుడికి ఫోన్ చేస్తే,ఒరే వెంగళప్పా...!,మనం బయలుజేరల్సింది రేపు రా అని చెప్పాడు...:).మొదటిలోనే మొట్టికాయ.ఇంట్లో వాళ్ళ చుర చుర చూపుల్ని తప్పించుకుని తరువాతి రోజు యధాప్రకారం మళ్ళీ అన్ని సర్దుకుని బయలుజేరాం మద్రాసుకి, నల్గొండలో చెన్నై ఎక్స్ప్రెస్ ఎక్కి.
*************************************************************************************పూజ్యం....చెన్నైలో దిగగానే నేర్చుకున్న తొలి తమిళ పదం.సెంట్రల్ లో దిగగానే ఇంకేదో ట్రైన్ నెంబర్ అనౌన్స్ చేస్తున్నారు.అది విని పట్టేసా....:).అలా దిగీ దిగగానే ఒక తమిళ పదం నేర్చుకున్నానన్న గర్వంతో ఛాతీ ఉప్పొంగగా,మమ్మల్ని రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చిన మిత్రుని అడుగుజాడల్లో నడుస్తూ సెంట్రల్ నుండి బ్రాడ్వే కి చేరుకుని,పెరుంగుడికి ప్రయాణమయ్యం 21H లో.
*************************************************************************************"ఎహే...!మామూలుగా ఉంటుంది అనుకుంటున్నావా?ఫైవ్ స్టార్ స్థాయిలో ఉంటుంది.మా కంపెని అంటే ఏమనుకుంటున్నావ్?(అప్పటికి ఇంకా చేరనేలేదు,అప్పుడే మా కంపెనీ అయింది:)) ఎయిర్కండీషండ్ గదులు,దూదుల్లాంటి పరుపులు,మల్లెపూవుల్లాంటి దుప్పట్లు,మందీ మార్బలం,రక్షణకు కాల్బలం"ఇవీ మా కంపెనీ మాకివ్వబొయే వసతి గురించి మా ఇంట్లో నేను కోసిన కోతలు.తీరా అక్కడికి వెళ్ళి చూసేసరికి, అప్పటికే వచ్చి గదులు ఖాళీ లేక శ్రీలంక శరణార్థులలా మరో రెండు తెలుగు ముఖాలు,ముఖాలు వేళాడేసుకుని ఉన్నాయి.వాటికి తోడుగా మా మూడు తెల్ల ముఖాలని తగించాము.అక్కడ అంతా గందరగోళం.ఎవరికి తోచిన రీతిలో వాళ్ళు లాబీయింగ్లు.We want room అని బెదిరించే బెంగులూరు భామలు కొందరైతే,We need to report there by 8'O clock అని అర్థించే బాపు బొమ్మలు కొందరు.
ఏది ఐతే అదే ఔతుంది అని సిగ్గులేకుండా చోద్యం చూస్తున్నది మాత్రం మేమే.మా కంపేనీలో అంతకుముందెన్నడూ ఒక్కసారే ఇంత భారీ సంఖ్యలో అభ్యర్దులు చేరకపోవడం వలన కలిగిన అనుభవలేమి వలన జరిగిన పొరఫాటది.
ఒక గంట గడిచాక ఆ హోటల్ ఓనర్,Temporaryగా ఆ రోజు వరకు సర్దుకోమని ఒక గది కి పంపించాడు మమ్మల్ని.మొత్తం 6 గురం ఉన్నాం అందులో.స్నానపానాదులు ముగించి,అల్పాహారం లాంటివేమీ లేకుండానే బయలుజేరాం ఆఫీసుకి.
joining formalities అన్నీ పూర్తి చేసుకుని సాయంత్రం తిరిగి రూం కి వఛ్ఛే సరికే అక్కడ దృశ్యం చూసి మా కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి, నోట మాట పడిపోయింది.....
(సశేషం)